Çocuklarımıza istemeden bile olsa çocuklarımızı bu ya da o şeyi nasıl yapmaları gerektiğini öğrenmeye zorladıkları, sürünmelerden, ilk adım atmalarına, tek başına işemeye, bütün gece uyumaya ya da kreşlere uyum sağlamaya kadar birçok durum vardır.
Bir anne olarak tecrübe bana uygulamaya çalıştığım bir ders verdi, ancak bazen bu kadar kolay olmasa da, çocukların eğitiminde gerekli görünen bir öncül: onları erken yaşamaya zorlamayın.
Onları hazır olmadıklarında bir adım atmaya zorlamayın veya henüz olgunlaşmadıklarında çocuk bezlerini çıkarmakta ısrar etmeyin. Onların kendi hızlarında gelişmelerine izin vermek, özgüvenini ve kendine güvenini güçlendirmenin anahtarlarından biridir.
Ebeveynlerin çocuğumuzun bunu yapan ilk kişi olduğunu söylemek zorunda olduğu ya da hiç mantıklı gelmediği mani. Çocuklarımızın diğerlerinden daha iyi olmasının nedeni bu değildir. Bir çocuğun tekrar çocuk bezi giymesi için diğerinden biraz daha uzun sürmesi, onları terk etmeye hazır olmadığı için tercih edilir.
Size verebileceğim en iyi tavsiyelerden biri, çocuklarınızı yalnızca bir tane atıp yalpalayabildiklerinde beş güvensiz adım atmaları için acele etmemenizdir, güvenliği hızlandırmak tercih edilir.
Çocuklarınızın er ya da geç evrim aşamalarına uygun şeyleri yapacaklarına izin verin, kendi zamanlarına saygı gösterin.
Mantıksal olarak onları kontrol etmeliyiz. Bir örnek söylemek gerekirse, iki yaşındaki bir çocuğun yürümemesi veya dört kişiden birinin yalnız yemek yememesi normal olmazdı. Fakat bir problemi olmadıkça, çocuk bunu yapacak.
Bence "öğretmen" olarak vermediğim akılda tutulması iyi bir tavsiye, ancak sizin için meditasyon yapabileceğiniz bir anne olarak paylaştığım bir öneri.
Çocuklarımızın zamanlarına saygı duymayı öğrenmek, hem ilk yıllarda hem de hayatlarının geri kalanında benim için önemli görünüyor.
