Birkaç gün önce bir arkadaşın İngiliz akademisine gitmek istemediği için sekiz yaşındaki oğlunu ağır bir şekilde cezalandırdığını gördüm. Çocuk reddetti ve derslerin sıkıcı olduğunu ve İngilizce'den hoşlanmadığını iddia etti. Annesi ona gelecek için İngilizce öğrenmenin önemi, bir meslekte çalışmak için bir "vaaz" verdi ... filan filan. Erken çocukluk döneminde dil öğrenmenin önemi ve kolaylığına katılıyorum. Ama arkadaşım söz konusu olduğunda, onun için küçük olandan daha fazla bir amaç var.
Arkadaşım "hiperparenting" olarak bilinen bir özelliği var. Ebeveynler, çocuklarına aşırı derecede bağlı veya popüler olarak denetleyiciler olarak bilinir.
Ebeveynler çocuklarının başarılarına takıntılı, çalışmalarda, sporda, müzikte vb. Öne çıkma konusunda kendilerine baskı uygulayarak baskı yapıyorlar. Çocuklarının yapması gereken aktivitelere ve bazıları çalışacak kariyere kadar karar verirler. Günlük yönleri, ne kadar yiyecek, ne oynayacak, okuldan sonra ne yapacaklarını kontrol ederler.
Onlar için çocukların en zeki olması gerekir, sonsuz aktivitelere kaydolurlar, oyun "zaman harcıyor" olur; bu sayede çocukların hayal gücünü geliştirdiğini ve dünyayı öğrendiğini göz ardı eder. Çocukların okuldan sonra tamamlayıcı bir faaliyette bulunmaları, özellikle ebeveynlerin çalışması durumunda faydalıdır. Fakat birçok çocuk spor takımının bir parçası, müzik ve sanat dersleri, ek dersler vb. Var. Bu faaliyetlerin her birinin bir değeri olmasına rağmen, fazla olduğu zaman anlamını yitirir.
Bu ebeveynlerin kontrolü, çocukların karar alma ve kendi sorunlarını çözme fırsatı vermeyerek kendilerinde bir güvensizlik duygusu geliştirmelerine neden olur. Aileleri onlara güvenmiyormuş gibi hissediyorlar. Aşırı derecede bağımlı ve itaatkar veya isyankarlar ve ebeveynlerin onlara ne öğretmeye çalıştığını reddediyorlar.
Çocuklardan çok talep edilip edilmediğini nasıl bilebilirim? Atılacak ilk adım, çocuklarla olan aşırı katılımı yansıtmak; Çocuklarla ilgili beklentiler gerçekçi değilse ve akademik olmadıkça yapılabilecek diğer aktivitelere öncelik verilmişse.
Çocuklarla olan ilişki zorlayıcı değil gevşetilmelidir. Faaliyetlerin anlamı, belirli bir hedefe ulaşmaktan ziyade eğlencedir. Ve en önemlisi, çocukların başardıklarından dolayı değil oldukları için sevildiklerini hissetmeleridir. Sevgi, çalışmalarda veya tamamlayıcı faaliyetlerde elde ettikleri başarıya bağlı değildir, ebeveynlerin sevgisi koşulsuzdur.
