Bugünlerde bana öyle geliyor ki emzirmeye elveda diyeceğiz. Küçük kızım sabahları emziriyor, yemek geldiğinde (genellikle aúpa kahvaltısı yedikten sonra) yemek için gelince neredeyse anekdot bir andır ama her gün çok özeldir.
Son zamanlarda bir gün bana süt istemediğini söyledi. Haftada üç gün uyandığı zaman değilim, sonra kahvaltı ediyor ve beni daha sonra gördüğü zaman, öğle saatlerinde, birkaç kez, birkaç gevşek gün, göğsünü "göz ardı ediyor".
Bugün benimle uyandı, annenin sütünü istemediği ikinci gün. Emzirmeye elveda deme zamanı gelebilir. Üzgünüm, gelmesi zaman almaz, kız iki yıl üç aylık ve emzirmek isterse ona hatırlattığımdan beri birkaç ay geçtiğini bildiğim halde üzgünüm.
Şüphesiz gün boyunca birkaç kez daha hatırlıyorum ve günleri değiştireceğimizi düşünmemize rağmen, gerçek şu ki çok ilerici bir sütten kesilmiş olacak, çünkü son zamanlarda söylediğim gibi sadece bir günde bir atış yapıyor ve yapmıyorum. Sanırım en büyük kızımın başına gelmediği gibi fiziksel rahatsızlığım var.
Ne de elbette onu etkileyebilecek ani bir değişiklik yapması için, "iddia ettiği kişi" olduğu anlaşılıyor.
Ancak, "büyük adımı" hafifleten bu sorunları göz önüne alındığında, bu değişiklik için çok üzgünüm. Biliyorum bu duygu geçen bir şey ama onu özleyeceğim. Her şeyin yanında, son zamanlarda bana çokça eşlik eden bir düşünce var: ne kadar hızlı büyüdükleri ve bu yaşları nasıl özleyeceğim.
Er ya da geç sona eren bu özel anları küçüklerle paylaşmak bir zevk olmak, Emzirmeye elveda diyeceğiz ama sonsuza dek bellekte kalsın, son zamanlarda bu yana yer alan fotoğraflar, bu anı beklerken, daha fazla fotoğraf çekmek istemiştim. Umarım anı daha çok yakalarsın ...
